De Avonturen van F, V en de Jubelende Juryleden
Het was donker. Een groep studenten hadden hun eerste les interculturele communicatie. Tussen deze studenten zaten twee meisjes die zenuwachtig, maar nieuwsgierig zaten te wachten op wat er komen ging. De deur zwaaide open een onheilspellende windvlaag liet leerlingen onder hun stoel duiken van schrik. Een vrouw, Manuela Pinto genaamd, kwam binnen en begon te spreken. De meisjes, twee studentes die F en V heetten, kenden elkaar nog niet zo goed. Maar op dat moment keken ze elkaar aan en wisten ze dat ze voorbestemd waren dit vak samen te voltooien, hoe moeilijk de weg er naartoe ook zou zijn. Een onderzoek bleek het grootste obstakel te wezen om dit vak te kunnen halen. F en V besloten hun krachten te bundelen en de strijd aan te gaan. Het was belangrijk eerst een goed onderwerp te bedenken.
Op 6 december, in een werkcollege van het vak viel het kwartje. V deed film- en theaterwetenschappen en F deed een premaster interculturele communicatie. Ze besloten een televisie format te nemen die hetzelfde bleef ook al werd deze in verschillende landen uitgezonden. Op die manier konden ze daadwerkelijk het verschil tussen de culturen ontdekken. Het werd het format Got Talent en dan werden de taalhandelingen in de Britse en Nederlandse versie geanalyseerd. Aangezien dit een show was met een jury leek het hen het beste om te gaan voor het onderzoeken naar het verschil in de taalhandeling ‘afwijzing’ bij juryleden van de show. De hoofdvraag van hun onderzoek luidde als volgt: Zijn er verschillen tussen de taalhandeling ‘afwijzing’ van de juryleden van Britain’s Got Talent en Holland’s Got Talent met betrekking tot directheid? Nadat mevrouw Pinto hen het groene seintje had gegeven zijn ze een week later begonnen. Toen kwamen de verlichte dagen van kerst en besloten F en V hun strijdbijl opzij te leggen om zich te kunnen mengen in het feestgeruis met familieleden. Maar toen het nieuwe jaar eenmaal was ingeluid kwamen de kriebels weer omhoog. Ze pakten hun strijdbijl weer op en gingen aan de slag met het theoretische kader van hun onderzoek. Omdat ze gingen onderzoeken of de Britten indirecter waren in hun taalhandelingen dan de Nederlanders, gingen zij op zoek naar theorieën die deze bewering konden onderbouwen. Ze besloten dat de dimensie van House hun uitgangspunt zou worden. Ze gingen zich dan vooral focussen op de dimensie ‘Directness – Indirectness’. De dimensie ‘Directness – Indirectness’ uit het cross-cultural model van House komt overeen met Hofstedes ‘Uncertainty Avoidance’ (UA) dimensie. Maar ook Jantien Mellaard wordt aangehaald omdat zij in haar onderzoek uitlegt dat Britten indirecter zijn vanwege het feit dat zij negatieve beleefdheid hanteren. Nadat ze het theoretisch kader hadden ingeleverd gingen ze aan de slag met de transcripties om deze te kunnen analyseren. Ze hadden een aantal eisen gesteld aan wat zij als indirect en direct zouden beoordelen. Een paar van deze eisen waren dan lange zinnen stond voor indirect en een expliciete nee voor direct. Dit leidt ons gelijk naar de belangrijkste resultaten. Tot verbazing van de meisjes waren het juist de Britse juryleden die expliciet ‘nee’ zeiden en de Nederlanders die ontzettend veel praten. Hun hypothese was verworpen en dit leidde tot een heel andere conclusie dan zij van tevoren hadden bedacht. Een sprekend voorbeeld die laat zien dat de Britse juryleden duidelijk ‘nee’ zeggen; Piers Morgan: Simon, yes or no? Simon Cowell: NO! Maar ook van de praatgrage en Nederlanders is er een sprekend voorbeeld die laat zien dat veel praten met een grap tussendoor zeker niet vreemd is voor de juryleden; Gor: Samuel, het is nog gewoon een kwestie van oefenen, weet je wel. En je bent tien man, je hebt nog de hele wereld voor je. En je hebt al op het Holland’s got talent podium gestaan, voor de engste jury ooit. Dus dat is, dus dat is… (Lacht) Sowieso heb ik nee gezegd voor de volgende ronde en eeh Chantal…? Ch (erdoorheen): Nou…engste jurylid, engste jurylid ooit.
De weken die daarop volgde hadden de meisjes zich dagenlang opgesloten in de universiteitsbibliotheek en kwamen af en toe uit hun holletjes om wat water te drinken. De bibliotheek was ondertussen hun tweede huis geworden die ze alleen verlieten omdat ze er niet mochten slapen. En toen was daar het moment, het moment waar ze naartoe hadden gewerkt. De dag van het inlevermoment. Nu kwamen de twijfels; hadden ze er wel genoeg aan gedaan? Hadden ze ondanks hun gebundelde krachten toch te weinig wijsheid gehad om dit vak te kunnen voltooien? Maar dit zijn vragen waarop de meisjes zelf geen antwoord op kunnen geven. Mevrouw Pinto heeft nu alle macht. Wat de meisjes rest is wachten, wachten op hun het moment waarop zij worden verlost uit hun kwellingen. Het moment waarop ze eindelijk weten of ze het waard zijn interculturele communicatie te halen. De tijd zal het leren…
The End?
Auteurs: Vera den Haan & Floor Kolsteeg