De Britse dame en de Hollandse boer
Op de middelbare school lopen we al tegen het vooroordeel aan: meisjes zijn vriendelijk maar schijnheilig, jongens zijn rechtdoorzee maar tactloos. Volgens even hardnekkige stereotypen zou de Britse cultuur indirect zijn, vol dubbele betekenissen, en de Nederlandse cultuur direct en bot. Kunnen vrouwen met hun beleefde taalgebruik dan beter uit de voeten in het Engels? Wat is er überhaupt waar van beide vooroordelen?
Om dit te onderzoeken hebben we een groep Nederlandse mannen, Nederlandse vrouwen en Engelstaligen een enquête in het Engels laten invullen waarin ze een verzoek moesten formuleren in vijf situaties. De onderzoeksvraag was ten eerste of Nederlandse mannen en vrouwen van elkaar zouden verschillen in directheid, en zo ja ook welke van de twee het dichtst in de buurt van de ‘native speaker’ zou komen.
Verschillende wetenschappers doen het idee van de directe man en de indirecte vrouw af als een ‘self-fulfilling prophecy’ van vroeger. Toch bleken vrouwen minder direct te zijn dan mannen. Vrouwen maakten meer gebruik van indirecte strategieën als “…I was wondering where you bought this bag?” waar een man zou zeggen “…where did you buy that awesome bag?”. Een self-fulfilling prophecy misschien, maar hij komt nog steeds uit.
De zogenaamde ‘Dutch directness’, waar nog altijd over wordt geklaagd en waar wetenschappers verschillende verklaringen voor hebben, werd daarentegen niet terug gevonden in de resultaten. Het waren de Engelstalige vrouwen die het vaakst dreigden met represailles voor het nog niet teruggegeven van een DVD, iets wat geen Nederlander in die situatie aandurfde. We kunnen er dus niet zomaar vanuit gaan dat Nederlandse vrouwen baat zullen hebben van hun indirecte strategieën wanneer zij Engels spreken.